PKN
Welkom op de website van de Protestantse Gemeente 'De Graankorrel'
  Home Gastenboek   Over ons Contact Bloemengroet Overdenking   Meer overdenkingen In memoriam   Kerkdiensten Agendapagina Kerkblad KSSK Kerkenraad   Diaconie   Collecten Spaaractie Zending Geldzaken Privacyverklaring   ANBI   Historie Kerkgebouw Verhuur Protestants pionieren De Dillewijn
 
Wie maakt de sleutel naar ‘Engelland’? Wie maakt de sleutel naar ‘Engelland’?
Afgelopen 5 mei zag ik het jaarlijks bevrijdingsdefilé in Wageningen. Op één van die oude legervoertuigen zaten een Britse oud-militair en een vrouw. Zij vormden kennelijk een paar, want zij zaten gearmd en oogden innig gelukkig.

Dat herinnerde me aan een verhaal in een oude krant die ik bewaard heb omdat dat verhaal me trof. Ik vond die krant terug. Er stond een grote foto bij van twee stralende mensen, arm in arm, beiden zo’n jaar of zeventig oud.

De man, een Engelsman, bleek vroeger als militair betrokken te zijn geweest bij de bevrijding van Nederland. En daar had hij, in Oldenzaal, Rosa ontmoet. Het was liefde op het eerste gezicht geweest. Van beide kanten. Ze waren er allebei verrukt van geweest.
Maar na een paar ontmoetingen moest hij terug naar Engeland. Niets liever wilde hij dan dat Rosa en hij contact zouden houden. Dat ze een keer over kon komen. Dat ze elkaar echt zouden leren kennen. Maar de brieven die hij stuurde bleven onbeantwoord. Had hij zich dan zo vergist? Was het voor haar toch niet meer dan een vluchtig avontuurtje geweest?
Ondertussen zat Rosa in Oldenzaal verlangend uit te kijken naar een brief van haar Engelse soldaat. Ze begreep niet dat hij niets meer liet horen. Ze wist niet dat haar vader de brieven onderschepte en achterhield. Zo’n liefde met een soldaat kon niets worden, had hij besloten.

U voelt het misschien wel aan hoe het verhaal verder gaat. Het kan sentimenteel klinken, of lijken op een goedkoop romannetje. Maar die twee stralende mensen op de foto zetten mij met mijn gevoel toch op een ander spoor.
Beiden trouwden ze met een ander. En ze hadden een goed en gelukkig bestaan. Tot ze – zij weduwe, hij weduwnaar geworden – op zoek gingen naar elkaar. Want onder al het andere dat er hun leven was binnengekomen, was dat oude gevoel bewaard gebleven. Een gevoel dat als het ware klaar lag om te gaan stromen. In een niet te stuiten golf van warme genegenheid voor elkaar. Ze wonen nu samen, ergens in Engeland. Genietend van elk moment van hun samenzijn.

Natuurlijk, je kunt zo’n verhaal als sentimenteel afdoen. Maar, nogmaals, het trof mij. Want het was echt. Dat wil zeggen, het ging over twee echte mensen. Mensen die het aandurfden dat wat ze hadden weggestopt, opnieuw tevoorschijn te halen.

Ik moest door dit verhaal terugdenken aan iemand die ik ooit leerde kennen toen ik nog maar net predikant geworden was. Een vrouw van ongeveer vijfendertig jaar. Ze was getrouwd en had drie kinderen. Het leek allemaal zo goed. Ze hadden het goed samen en ze waren gelukkig. Tot ze opeens klachten kreeg. Pijn die artsen niet konden verklaren.
Na verloop van tijd was ze zelf met de verklaring gekomen. Het kwam allemaal omdat ze nooit haar eerste vriend had kunnen vergeten. De jongen van haar opleiding, met wie ze het zo oneindig goed had kunnen vinden. Wat was ze toen gelukkig geweest! Alles had ze kunnen delen. Ze had een gevoel van geborgenheid ervaren dat daarna nooit meer teruggekomen was.
Maar Vincent, zo heette hij, was niet van hun kerk. En ze had het van haar ouders moeten uitmaken. Zo ging dat toen nog.

Maar eigenlijk gaat dat zo niet. Haar lichaam begon haar te zeggen dat dat zo niet gaat. Ergens lag die andere stroom, klaar om te gaan stromen. Maar er was geen uitweg voor en daarom ging er van alles stagneren.
Voor haar was er geen happy end. Wél, gelukkig, een therapeut die haar goed begreep. Die haar vasthield, ook toen haar huwelijk stukliep.
Vreemd is dat eigenlijk. Je kunt jaren leven zonder dat je iets merkt. Het gaat allemaal goed. Maar opeens blijkt er dan toch dat andere te zijn. Die herinnering, dat verlangen, die pijn. Het meldt zich en verstoort je rust.

Nee, niet voor iedereen loopt dat uit op een gelukkige oude dag in Engeland.
Maar misschien blijft iedereen wel een leven lang op zoek naar de sleutel van dat ‘engelland’. Naar iemand die, zoals het bekende kinderliedje zegt, de gebroken sleutel maken kan.
ds. Reinier Beltman
terug
 
 
Reactie op de sluiting
Een heel stuk familiegeschiedenis zit in deze kerk.
 
Bethlehemkerk
Kijk hier naar de diensten in de Bethlehemkerk (kerkdienstgemist.nl).
 
Afscheid 'de Graankorrel'
Beluister hier de rondgang door de kerk met woorden van afscheid.

Klik hier voor de Orde van Dienst.

Klik hier voor de afscheidspreek van ds. Annemieke Parmentier.

Klik hier om de gehele dienst te beluisteren.
 
Geschiedenis van Geref. ’s-Graveland
meer
 
 
  Protestantsekerk.net is een samenwerking tussen de dienstenorganisatie van de Protestantse Kerk in Nederland en Human Content Mediaproducties B.V.