PKN
Welkom op de website van de Protestantse Gemeente 'De Graankorrel'
  Home Gastenboek   Over ons Contact Bloemengroet Overdenking   Meer overdenkingen In memoriam   Kerkdiensten Agendapagina Kerkblad KSSK Kerkenraad   Diaconie   Collecten Spaaractie Zending Geldzaken Privacyverklaring   ANBI   Historie Kerkgebouw Verhuur Protestants pionieren De Dillewijn
 
Psalmen zingen in het donker Psalmen zingen in het donker

Jaren geleden was ik bij een bijbelstudie die geleid werd door de Duitse theologe Dorothee Sölle. Zij vertelde, dat de psalmen voor haar broodnodige levensmiddelen waren. Ik citeer: “Ik eet de psalmen, ik drink ze, ik kauw erop, soms spuug ik ze uit, en soms haal ik er één op midden in de nacht. Ze zijn voor mij brood. Zonder psalmen treedt de spirituele anorexia in … En daarom wil ik in de eerste plaats zeggen: eet de psalmen. Iedere dag één. Voor het ontbijt of het slapengaan. Dat maakt niet uit. Sta niet te lang stil bij wat je merkwaardig, onbegrijpelijk of boosaardig vindt, maar herhaal die verzen waar kracht vanuit gaat, die de vrijheid om ja of nee te zeggen sterker maken. Vind je eigen psalm”.

Psalm 121 is zo’n psalm die veel mensen zich ‘eigen’ hebben gemaakt. Ik herinner me een vrouw in het ziekenhuis; ze vertelde dat ze ’s nachts, als ze niet slapen kon, in gedachten psalmen lag te zingen. Want het zingen van psalmen was voor haar als fluiten in het donker: het is nog steeds donker, maar je bent minder bang. Eén van die psalmen die ze door haar hoofd en hart liet gaan was Psalm 121. We lazen samen de psalm en ik liet haar vertellen over de dingen waar ze als een berg tegenop zag. Over de onzekere weg die voor haar lag, een weg met bochten waardoor ze niet vooruit kon kijken. De vraag van de psalmdichter: “Vanwaar komt mijn hulp?” was ook haar vraag. Is er wel een God? Kan het antwoord uit de psalm “Mijn hulp is van de Heer” wel mijn antwoord zijn?

Psalm 121 is een psalm die je heel persoonlijk mag en kunt invullen. Ieder mens heeft immers wel dingen waar hij of zij als een berg tegenop ziet. Iedereen vraagt zich van tijd tot tijd, of vaak, af wat de toekomst brengen zal. Ieder leven kent hobbels en we kunnen ons daarom individueel herkennen in Psalm 121.
Tegelijkertijd is het een psalm die bij een gemeenschap hoort.
Het is net zoiets als wanneer je in een kerkdienst de geloofsbelijdenis uitspreekt. Je zegt “ik geloof” en je spreekt daarmee je persoonlijke geloof uit, maar je doet het ook samen, als geloofsgemeenschap en bovendien verbonden met gelovigen die door de eeuwen heen en op andere plaatsen dezelfde woorden hebben uitgesproken.
Op een vergelijkbare manier is psalm 121 een heel persoonlijke psalm - “Ik sla mijn ogen op naar de bergen” - en tegelijkertijd een psalm van een gemeenschap van gelovigen. In dit geval ook letterlijk, omdat Psalm 121 één van de pelgrimsliederen is.
De pelgrim slaat zijn ogen op naar de bergen. Liggen er gevaren op de loer? Stenen waar je over kunt struikelen of op kunt uitglijden? Je kunt overvallen worden door rovers, kom je wel veilig aan? De pelgrim verzamelt moed om verder te reizen. Die moed zingt hij zich te binnen.

Maar is het niet al te gemakkelijk dat de psalmdichter zegt: “De Heer behoedt je voor alle kwaad”. We hoeven toch maar om ons heen te kijken om te zien dat dit niet zo is?
De rabbijnen zeggen hierover: het is duidelijk dat de Eeuwige ons niet voor fysiek en materieel kwaad behoedt: mensen worden ziek, lijden honger, krijgen ongelukken, verliezen hun baan of worden onderbetaald enz. Maar waar de dichter op vertrouwt, is op Gods bescherming tegen moreel kwaad en tegen wanhoop, tegen een houding waarin we ons vermogen tot liefhebben verliezen, tegen een slapte waardoor we de strijd voor gerechtigheid en daarmee onze religieuze integriteit opgeven.

In zijn boek Het Testament vertelt Elie Wiesel deze legende.
Eén van de Rechtvaardigen kwam naar Sodom, vastbesloten om de inwoners van zonde en straf te redden. Dag en nacht liep hij door de straten en op de pleinen en protesteerde tegen hebzucht en diefstal, leugen en apathie. In het begin luisterden de mensen en glimlachten ironisch.
Toen luisterden ze niet meer; ze vonden hem zelfs niet grappig meer. De moordenaars bleven moorden, de wijzen zwegen alsof er geen Rechtvaardige in hun midden was. Op een dag kwam een kind dat medelijden had met de ongelukkige leraar naar hem toe en zei: ‘Arme vreemdeling, je roept, je schreeuwt, zie je dan niet dat het hopeloos is?’ ‘Ja, ik zie het’, antwoordde de Rechtvaardige. ‘Waarom ga je dan door?’ ‘Dat zal ik je zeggen. In het begin dacht ik, dat ik de mensen kon veranderen. Vandaag weet ik, dat ik het niet kan. Ik roep vandaag nog en ik schreeuw, omdat ik de mensen wil verhinderen, dat zij tenslotte míj zullen veranderen’.

Laten we die roepende man tot voorbeeld nemen en op onze pelgrimsreis door het leven tegen het donker in psalmen blijven bidden en zingen, opdat het kwaad nooit het laatste woord zal hebben.

ds. Annemieke Parmentier
terug
 
 
Reactie op de sluiting
Een heel stuk familiegeschiedenis zit in deze kerk.
 
Bethlehemkerk
Kijk hier naar de diensten in de Bethlehemkerk (kerkdienstgemist.nl).
 
Afscheid 'de Graankorrel'
Beluister hier de rondgang door de kerk met woorden van afscheid.

Klik hier voor de Orde van Dienst.

Klik hier voor de afscheidspreek van ds. Annemieke Parmentier.

Klik hier om de gehele dienst te beluisteren.
 
Geschiedenis van Geref. ’s-Graveland
meer
 
 
  Protestantsekerk.net is een samenwerking tussen de dienstenorganisatie van de Protestantse Kerk in Nederland en Human Content Mediaproducties B.V.