|
|
Vrede op aarde
Vrede op aarde
Het overkwam me een tijdje geleden dat ik een preek zat voor te bereiden op zaterdagochtend, toen er aan de deur werd gebeld. Wèg concentratie.
Je voelt het misschien al aankomen, als er op zaterdagochtend aan de deur wordt gebeld: het zòu de post kunnen zijn, maar nee, twee keurige dames. Jehova's getuigen. Ik was geïrriteerd dat ik uit mijn concentratie werd gehaald, ik deel hun manier van geloven niet, en ik reageerde héél kortaf met een botte weigering: geen belangstelling. Ik nam zelfs hun foldertje niet aan.
En toen ik de deur weer voor hun neus dicht had gedaan, realiseerde ik me dat dit nou niet bepaald vriendelijk was geweest. Ik had heus geen gesprek hoeven aan te gaan, maar ik had wel kunnen zeggen: sorry dames, ik ben bezig met mijn preek, ik denk er anders over dan jullie, maar we staan voor dezelfde zaak: het Koninkrijk van God. Dan had ik er zelf ook een vrediger gevoel bij gehad en met innerlijke rust aan mijn preek verder kunnen werken.
De boeddhistische monnik Titch Nhat Hanh zegt het zo: “er is geen weg naar vrede; vrede is de weg”. Vrede is geen ver weg gelegen doel dat je op allerlei manieren, zelfs misschien met behulp van geweld, kunt bereiken; nee, het is een manier van met elkaar omgaan, waarmee je direct hier en nu kunt beginnen.
Vrede is de weg. Jezus zegt: Ik ben de weg. Christenen zeggen: Jezus is de weg. Hij begon zijn weg van vrede in een stal in Bethlehem.
Ik vind het altijd zo opvallend en ook fijn dat er over de eigenlijke geboorte van Jezus maar één zinnetje staat: zij bracht een zoon ter wereld, haar eerstgeborene. Punt. Meer niet. De rest van dat hele stuk in Lucas 2 gaat over de omstandigheden, over de wereld waarin dit kind geboren wordt. Een wereld van machthebbers, klinkende namen, keizers, landvoogden, Quirinius die het bewind over Syrië voerde. Zodra je dat hoort met de oren van nu doet het pijn aan je oren, je zult maar als baby in Syrië geboren worden ... mensen die op reis moeten om zich te laten registreren, herbergen waar geen plaats meer is. Wat een wereld waarin dit kind geboren wordt. Sprekend die van ons met zijn vluchtelingen uit Syrië, uit Afrika, mensen op drift voor wie bijna nergens plaats is.
Met zorgen over de het klimaat, meningsverschillen die worden uitvergroot, jongeren die opvang nodig hebben en op een wachtlijst terecht komen, evenals ouderen die niet langer thuis kunnen wonen en moeten wachten op een veilige plek. Wat een wereld, waarin veel te veel te koop is, en er tegelijk mensen afhankelijk zijn van de voedselbank. Waarin een econoom zegt: “Niet honger maar obesitas is ons probleem geworden” en het Malieveld geregeld volloopt met protesteerders. Enfin, ik hoef voor u niet op te sommen wat er allemaal speelt aan onvrede in onze wereld.
Vrede is het eerste woord dat de Opgestane Jezus spreekt, als hij zijn leerlingen groet: “Vrede wens ik jullie”. Ergens onderweg op zijn weg van vrede zegt Jezus ook de moeilijke woorden: “Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard”(Mat. 10: 34). Dat lijkt totaal in tegenspraak met elkaar. Ik denk hij er op dat moment op wil wijzen dat de weg van de vrede geen weg is van oppervlakkige vriendelijkheid en aardig gevonden willen worden. Er zullen keuzes gemaakt moeten worden voor wat werkelijk in lijn is met Gods Koninkrijk en zijn bedoeling met de Schepping. Op onze weg van de vrede mogen wij ons oriënteren op de manier waarop Jezus steeds radicaal kiest voor anderen, voor liefde tegenover haat, genezing en herstel tegenover de ander beschadigen. Moeilijke keuzes soms.
Vrede op aarde – in het groot is het nog altijd niet gerealiseerd. In het klein lukt het telkens weer: in je eigen hart als je je open stelt en jezelf en de ander met vriendelijkheid en aandacht tegemoet treedt.
ds. Stella Muns
| terug
|
|
|
|
|
|