PKN
Welkom op de website van de Protestantse Gemeente 'De Graankorrel'
  Home Gastenboek   Over ons Contact Bloemengroet Overdenking   Meer overdenkingen In memoriam   Kerkdiensten Agendapagina Kerkblad KSSK Kerkenraad   Diaconie   Collecten Spaaractie Zending Geldzaken Privacyverklaring   ANBI   Historie Kerkgebouw Verhuur Protestants pionieren De Dillewijn
 
Dagboeknotities Dagboeknotities
Een pastorale mijmering
Bijna ontelbaar zijn langzamerhand de boeken waarin de meest persoonlijke ervaringen van mensen staan opgetekend. Wat begon als een soort dagboek, bedoeld om een vaak heel moeilijke situatie het hoofd te kunnen bieden, groeide uit tot een boek dat door anderen gelezen kan worden. Met de achterliggende gedachte dat anderen in een vergelijkbare situatie er iets aan zouden kunnen hebben.
 
Je kunt zeggen dat er op die manier heel bijzondere boeken op de markt zijn gekomen. Boeken die voor anderen zo herkenbaar zijn dat ze werkelijk bevrijdend werken. Zo herinner ik me dat ik, in de eerste jaren van mijn predikantschap, het boekje Dagen van na-bestaan – Dagboek van een rouwproces (1978) van Joke Forceville-van Rossum te lezen gaf aan iemand, die op eenzelfde totaal onverwachte wijze haar man had verloren. Ze vertelde me later wat juist dat ene boekje voor haar betekend had. Hoe ze er steeds weer naar gegrepen had als ze totaal radeloos en wanhopig was geweest. En hoe het haar werkelijk had geholpen door zulke momenten heen te komen.
 
Terzijde: vier jaar later verscheen van dezelfde auteur het boekje Oud blauw – dagen van voort-bestaan. ‘Oud blauw’ omdat je leven na zo’n verlies nooit meer stralend helder blauw als vroeger zal zijn. Maar oud blauw is ook een mooie kleur, het duurt alleen wel minstens vier jaar om tot die nieuwe werkelijkheid te kunnen komen.
 
En zo zijn er meer zeer waardevolle boeken met persoonlijke ervaringen.
Het is natuurlijk waar dat het intens goed kan doen om je eigen ervaringen, bijvoorbeeld na het verlies van je partner, te herkennen in een beschrijving door een ander. Vooral als je eigen gevoelens nog verward zijn en niet uitgekristalliseerd. Of als je je schuldig voelt over bepaalde gevoelens. Mag ik wel boos zijn? Of: gaat dit gevoel nog ooit over? Of: is het niet vreemd dat ik me nu al soms weer gelukkig voel? Mag dat wel? Ben ik niet bezig de ander te vergeten?
Het kan intens goed doen te lezen dat een ander precies dezelfde ervaringen heeft als jij. Je bent dus blijkbaar heel gewoon – met jouw gevoelens.
 
Maar toch. Soms heb ik ook opeens moeite met die hoos aan literatuur op dat gebied. Er is bijna geen situatie waarover nog geen ‘dagboeknotities’ op de markt zijn verschenen.
En ik denk soms echt: waarom houd je die aantekeningen niet gewoon voor jezelf? Ik betrap me soms op een gevoel van irritatie. En ik merk bij mezelf een weerstand tot het lezen ervan.
Natuurlijk brengt je dat tot de vraag: durf ik het dan niet aan om zulke persoonlijke verhalen van mensen te lezen? Ga ik dat uit de weg?
Nee, ik geloof te mogen zeggen dat het dat niet is. Dat het geen vlucht is, maar wel een weerstand.
 
Ruim twintig jaar geleden werd er bij onze zoon Ferdinand kanker geconstateerd: Hodgkin – in het meest verre stadium. Toen hebben we er met elkaar niet alleen veel over gepraat, maar er natuurlijk ook het nodige over gelezen. In eerste instantie wilden we er van alles over weten. Maar toch, al vrij snel kwam er een moment dat we dachten: nu hebben we de nodige informatie en nu moeten we samen op ons af laten komen wat dit in onze situatie gaat betekenen. Voor onze zoon en voor ons met elkaar.
Waar wij althans geen behoefte aan hadden – op een gegeven moment gingen we dat heel duidelijk merken – is horen en lezen wat er allemaal nog zou kunnen gaan gebeuren. Wat er straks allemaal nog komen kon. We probeerden mee te gaan, stap voor stap, en we probeerden zo goed mogelijk te reageren op wat zich aandiende.
Hij heeft het – o wonder! – gered; in het UMC Utrecht werd hij daarom de witte raaf genoemd.
 
En ruim acht jaar geleden is mijn lieve en bijzondere vrouw Kune overleden – anderhalf jaar nadat zich alvleesklierkanker bij haar aangediend had. We hebben tijdens dat proces nooit via het internet informatie over die ziekte gezocht. Dat was geen struisvogelhouding, maar het dag voor dag meegaan in wat zich aandiende, en er op vertrouwen dat we ons daarmee konden verstaan.
 
Als ik gemeenteleden in een ziekenhuis bezoek, vraag ik nooit aan de verpleging wat er eigenlijk met de betrokkene gaande is, en wat de vooruitzichten zijn. Ik wil niet meer weten dan de zieke, en stap voor stap meegaan op de weg die gegaan moet worden.
 
Wat wil ik hier nou eigenlijk mee zeggen? Natuurlijk niet dat een ander niet heel veel kan hebben aan dagboeknotities van een lotgenoot. Maar misschien wel dat je ook mag vertrouwen op je eigen dagboeknotities: op schrift of in je ziel.
ds. Reinier Beltman
terug
 
 
Reactie op de sluiting
Een heel stuk familiegeschiedenis zit in deze kerk.
 
Bethlehemkerk
Kijk hier naar de diensten in de Bethlehemkerk (kerkdienstgemist.nl).
 
Afscheid 'de Graankorrel'
Beluister hier de rondgang door de kerk met woorden van afscheid.

Klik hier voor de Orde van Dienst.

Klik hier voor de afscheidspreek van ds. Annemieke Parmentier.

Klik hier om de gehele dienst te beluisteren.
 
Geschiedenis van Geref. ’s-Graveland
meer
 
 
  Protestantsekerk.net is een samenwerking tussen de dienstenorganisatie van de Protestantse Kerk in Nederland en Human Content Mediaproducties B.V.