|
|
Dat is de afspraak
Dat is de afspraak
Een hele tijd geleden stond er in het dagblad Trouw een idioot verhaal over een rel die was ontstaan op een bruiloft ergens in Roemenië.
De pastoor die de trouwdienst zou leiden was dronken en hield in plaats van een trouwpreek een begrafenisrede. Het bruidspaar was, hoe begrijpelijk!, zeer verontwaardigd. Er was zelfs geweld aan te pas gekomen: de bruidegom had uit woede de pastoor een paar flinke klappen gegeven.
Inderdaad een idioot verhaal. Je moet er natuurlijk niet aan denken: op je trouwdag geconfronteerd worden met het denken aan een begrafenis, aan de dood. Maar toch… toen ik het berichtje had gelezen, zat ik er daarna nog wel wat over door te denken.
Misschien moet je zeggen – niet om het gedrag van de dronken pastoor goed te praten, daar gaat het natuurlijk niet om – dat die twee gebeurtenissen misschien toch niet zo sterk elkaars tegengestelden zijn als dat bruidspaar in Roemenië op hun trouwdag nog dacht.
Trouwen en dood. Dat wil zeggen: je met elkaar verbinden en elkaar verliezen.
Misschien ligt het eigenlijk wel heel dicht bij elkaar. Of beter: het zit van meet af aan vast aan elkaar. Het is als het ware bij elkaar inbegrepen. In het Bijbelboek Hooglied worden liefde en dood ook met elkaar verbonden: ‘Sterk als de dood is de liefde…’
Bij dat krantenbericht moest ik denken aan een film. Misschien wel de mooiste film die ik ooit heb gezien. Shadowlands heet die film. Het is een film over twee mensen die elkaar ontmoeten nadat ze beiden al een heel leven achter de rug hebben.
Hij, C.S. Lewis, is hoogleraar op zo’n stijve Engelse universiteit: Oxford. Zeer deskundig in levensvragen. Hij schrijft zijn boeken en houdt overal in het land voor volle zalen zijn lezingen. Vooral over het lijden: over wat het lijden in het leven van mensen betekent.
Zij, een zeer eigen Amerikaanse, die geen blad voor de mond neemt. Ze bewondert hem zeer, de geleerde man. Maar ze raakt hem toch ook waar hij nog nooit geraakt is. Dat wil zeggen, ze vraagt hem: weet je eigenlijk zelf wat het leven is? Weet je wat het is om niet steeds te winnen? Weet je eigenlijk hoe het voelt om pijn te hebben?
Op het moment dat de vrouw hem begint te raken, wordt ze ziek. Ernstig ziek: botkanker. En dan trouwen ze in het ziekenhuis. Wetend dat zij niet lang meer te leven heeft.
In de tijd die ze samen nog hebben, wordt hij pas echt deskundig in levensvragen. Leert hij pas echt hoe noch geluk noch pijn los verkrijgbaar zijn. Hoewel, zij moet hem wel steeds wat bij leren.
Op de mooiste tocht die ze samen nog maken, wil hij niet praten over haar ziek-zijn, wil hij niet denken aan het verdriet van straks als zij er niet meer zal zijn. Hij wil genieten van het geluk van het moment.
Maar dan zegt zij: ‘Het verdriet van straks is de prijs voor het geluk van nu. Dat is de deal’. Dat is de afspraak. Zo zit het leven nu eenmaal in elkaar.
Later, als ze overleden is, herinnert hij zich deze woorden.
Zijn leven is totaal veranderd. Door elkaar gehaald. Hij schreeuwt en huilt het uit van woede en verdriet. Even heeft hij het geluk kunnen proeven en toen brak het weer af.
Maar dan herinnert hij zich haar woorden: de pijn van nu is de prijs voor het geluk dat er was.
Het hoeft ons niet door een dronken pastoor te worden gezegd. Als het maar wordt gezegd.
Ik herinner me als de dag van gisteren dat deze woorden gezegd werden namens onze drie kinderen door dochter Annelijn bij de begrafenis van mijn vrouw Kune. Woorden om in te lijsten.
ds. Reinier Beltman
| terug
|
|
|
|
|
|